Haritalerda Yeryüzü Şekillerini Gösterme Yöntemleri

Haritalerda Yeryüzü Şekillerini Gösterme Yöntemleri






1. Renklendirme Yöntemi
Fiziki haritalarda yeryüzü şekillerini daha belirgin gösterebilmek için yükselti basamakları renklerle ifade edilir. Renklendirme işlemi, aşağıdaki tabloda gösterildiği gibi olur:

Fiziki haritalarda beyaz renkler
buzulları yada kalıcı karları gösterirler. Göl, deniz ve okyanuslar ise
mavi renkle gösterilmektedir. Mavinin tonu koyulaştıkça derinliğin
arttığı anlaşılır. Renklendirme yöntemi, günümüzde en çok kullanılan yöntemlerdendir.
2. Gölgelendirme Yöntemi

Yer şekillerinin bir yönden ışıkla aydınlatıldığı düşünülür. Buna göre,
ışık alan yerler açık, gölgede kalan yerler koyu renkte boyanır.
Haritacılıkta daha çok yardımcı bir yöntem olarak kullanılır.
3. Tarama Yöntemi
Eğim ile orantılı olarak kalınlıkları artan çizgilerle yer şekilleri gösterilir.Tarama yönteminde, eğim fazla ise çizgiler kalın, kısa ve sık olur. Eğim az ise çizgiler ince, uzun ve seyrek olur. Düz alanlar ise taranmayarak boş bırakılır. Fazla kullanılmayan bir yöntemdir.
4. Kabartma Yöntemi
Yeryüzü şekillerinin belirli bir ölçek dahilinde küçültülerek oluşturulan maketleridir. Bu yöntem, yer şekillerinin gerçeğe en uygun olarak gösterilmesini sağlar. Ancak, kabartma haritaların yapılışı ve taşınması zor olduğundan kullanım alanı dardır.
5. İzohips (Eş yükselti) Yöntemi

Deniz seviyesinden itibaren aynı yükseklikteki noktaların
birleştirilmesiyle elde edilen eğrilere izohips eğrileri denir.



İzohipslerin özellikleri şunlardır:

• İç içe kapalı eğrilerdir.
  
• Yeryüzü şekillerinin yükseltilerini ve biçimlerini canlandırırlar.
  
• Sıfır
  (0) m izohipsi deniz seviyesinden başlar. Kara ile denizin birleştiği
  deniz kıyısını düz bir çizgi halinde takip eder. Buna kıyı çizgisi adı verilir. İzohips eğrileri dağ doruklarında nokta halini alır. Buralar zirve olarak tanımlanır.
  
• İzohipsler yeryüzü şekillerinin kuşbakışı görünümünü belirler.
  
• En geniş izohips halkası en alçak yeri, en dar izohips halkası ise en yüksek yeri gösterir.
  
• Aynı izohips üzerinde bulunan bütün noktaların yükseltileri birbirine eşittir. İki izohips eğrisi birbirini kesmez.
  
• Birbirini çevrelemeyen komşu iki izohipsin yükseltileri aynıdır.
  
• İzohipslerin sıklaştığı yerler eğimin arttığını, seyrekleştiği yerler ise eğimin azaldığını gösterir.
  
• Çukurluklar, derinlik istikametinde ok işareti konularak gösterilir. (Krater, polye, obruk gibi).
  
• Her izohips eğrisi kendisinden daha yüksek bir izohipsi çevreler. Ancak çukur yerlerde bunun tersi geçerlidir.
  
• İki izohips eğrisi arasındaki yükselti farkına eküidistans (izohips aralığı) denir.
  
• İzohipslerin sık geçtiği deniz kıyılarında kıta sahanlığı (şelfi) dar, seyrek geçtiği kıyılarda kıta sahanlığı geniştir. Başka bir ifade ile, alçak kıyılarda deniz sığ, yüksek kıyılarda deniz derindir.
  
• Deniz seviyesine göre aynı derinlikteki noktaların birleşmesi ile elde edilen çizgilere izobat (eş derinlik) eğrileri denir. Kıyı çizgisi, izohips ile izobat eğrilerinin başlangıç çizgisidir.
  Özellikleri:
  
• İç
  içe kapalı eğrilerdir. En geniş izobat eğrisi derinliği en az olan
  yeri, en dar izobat eğrisi ise derinliği en fazla olan yeri gösterir.
  
• İzobatların
  sıklaştığı yerlerde eğim artarken, seyrekleştiği yerlerde eğim azalır.
  İzobat eğrileri arası, kıyıdan derinlere doğru açık maviden koyu maviye
  doğru renklendirilir.
  

Dikkat: Bu bölümde yer alan ders notları MEB müfredatına uygun olarak hazırlanmıştır. Bu nedenle bilimsellik niteliği taşımaz.
Kaynak göstermeden yayınlamak yasaktır !